PINAS

Ang Lihim ng Panginoon (Ikapitong Bahagi)

Sonspeak

Recent News:

Asya

Ang UN sa Ika-73 taon: Mandato at hamon ng makabagong panahon HULING Bahagi

by

Ni: DV Blanco

SA aspeto naman ng pagprotekta sa karapatang pantao, malaking hamon sa United Nations ang pagpigil sa patuloy na paglabag ng karapatang pantao lalong lalo na ng mga kababaihan, kabataan, mahihirap, maralita at iba pang sektor ng lipunan na nangangaila­ngan ng sosyal, ekonomiko at kapaligirang proteksyon sa pangangalaga ng mga estado at ng mga taong nasa kapangyarihan.

Ang paggalang sa karapatan halimbawa ng mga libu-libong refugees na binabagtas ang mga malala­king alon at sigwa ng dagat na karaniway namamatay sa pagkalunod para lamang makahanap ng ligtas at payapang lugar ay malaking hamon sa UN ganun na rin ang pagseseguro ng mga karapatang pantao ng mga indigenous people katulad ng Ronghiyas sa Myanmar at ng mga babae o batang bikitima ng human trafficking na tinatawag nga­yong modern slavery. Sa konteksto ng Pilipinas ay nandiyan ang mga extra-judicial kil­lings at kamakailan lamang ay malagim na pagpatay sa siyam na magsasaka sa Sagay, Negros Occidental na nagsasaka lamang para may maipakain sa kanilang pamilya.

Sa pagbibigay naman ng tulong sa mga nangangailangan, isang masidhing kooperasyon ng mga miyembro ng United Nations ang kailangan lalong lalo na sa mga batang nagugutom, nauuhaw, maysakit, walang sapat na edukasyon higit sa mga bansa sa Africa at Asya at sa iba pang mahihirap na bansa at sa mga bansang may digmaan tulad sa Syria at Yemen. Ganun na rin sa mga bansang nasasalanta ng bagyo at lindol sa Timog-Silangang Asya kasama ang Pilipinas at Indonesia at iba pang bansa o ang mga “sea migrants” o “boat refugees” na nakatawid mula sa Africa at Asya patu­ngong Europa na walang ma­hanap na trabaho at makataong tirahan. Ilan lamang ito sa mga nagsisilbing hamon na naghahanap ng katugunan mula sa United Nations.

Sa pagtataguyod naman ng sustainable development, ay nanatiling malaking pagsubok pa rin sa UN na makamtan na tuluyan ang mga adhikain ng sustainable development tulad ng pagpawi sa kahirapan, pagbibigay ng sapat na edukasyon, madaming trabaho, sapat na pagkain, malinis na tubig, magandang kalusugan, malinis na kapaligiran, murang enerhiya at kuryente, pagrespeto sa karapatang pantao , kaligtasan ng buhay at katarungang panlipunan. Kailangan ng mga batas at programa na aayon sa international law hinggil sa sustainable development batay sa teorya at praktika ng United Nations Development Program at ng UN Economic and Social Council. Kailangan din ng UN ang suporta ng bawat bansa, pribadong korporasyon, global civil society at iba pang sektor ng lipunan na kung saan  sa kanilang partisipasyon nakasalalay ang kaganapan ng sustainable development.

Panghuli, ay hamon din sa UN na siguraduhin na ang mga bawat bansa ay tumutupad sa mga international agreements treaties, protocols, summits at conventions, na ano mang paglabag dito ay mayroong kaukulang kaparusahan. Halimbawa na rito ang Kyoto Protocol at Rio Summit para sa kalikasan, Universal Declaration of Human rights para sa Karapatang Pantao, World Trade Organization at General Agreement on Tariff and Trade para sa ekonomiya, UN Convention on the Law of the Sea para sa Teritoryo at lalong lalo na sa UN Sustainable Development Goals 2030. Higit at ano pa man, ay pahalagahan at pasalamatan natin ang pagkakatatag ng ika-73 taon ng UN, dahil kung wala ito ay malamang na walang umiiral na kapayapaan, kalayaan, kaunlaran at kooperasyon ng mga pamilya ng mga bansa sa mundong nanalig, umaasa at nagmahahal sa isa’t isa. Mabuhay ang United Nations sa Ika-73 nitong taon!

Kailangan ba si Yang? Saan tayo patungo?

by

Yang

Ni: Louie C. Montemar

NOON lamang Oktubre, haya­gang tinanggi mismo ni Pangu­long Duterte na nagtatrabaho para sa Malakanyang ang isang tsinong nagnga­ngalang Michael Yang. Wika pa ng Pangulo, “Cannot be, because he is a Chinese.”

Wala namang kaso kung Tsino si Michael Yang na ang tunay na pangalan ay Yang Hong Ming. Maari namang kumuha ang pamahalaan ng mga banyagang consultant para tumulong sa bayan. Subalit dapat may bidding sa proseso ng pagpili ng consultant. Ayon sa mga ulat, walang gayong bidding na naganap.

Maraming Pilipino ang walang trabaho ngayon. Kailangan pa ba talaga natin ng mga tagalabas bilang adviser, dagdag pa sa libu-libong banyagang Tsinong trabahador na nakapasok na nitong huling dalawang taon lamang?

May dalawang kontratang nagpapakita na itinalaga nga si Michael Yang bilang presidential economic adviser para sa “kanyang teknikal na kaalaman.” Babayaran lamang siya ng piso kada taon, na kukunin mula sa “maintenance and other operating expenses of the Office of the President.” Lalo lamang tayong mapapaisip sa pisong halaga na ito ng kanyang serbisyo. Ano nga ba ang talagang kapalit?

Ano nga ba ang direksiyong pang-ekonomiyang tinatahak ng bansa? Sa magkasunod na huling dalawang taon, bumagsak ng matindi ang ating bansa sa World Competitiveness Ranking ng International Institute for Management Development (IMD) na nakabase sa Switzerland. Sa pag-aaral ng IMD nakaranas ang Pilipinas ng pinakamatinding recession sa Asya, na hinila pababa ng lumalalang indexes sa turismo, trabaho, at pampublikong pananalapi.

Dagdag pa dito, nakababahala ang tinuring ng pinakahuling Labor Force Survey na inilathala sa website ng Philippine Statistics Authority: “Mas lumalaki pa ang bilang ng mga Pilipinong walang trabaho mula noong Enero 2018.” Isama na natin dito ang mga naging pagtaas at mga napipintong pagtaas pa ng mga presyo ng bilihin at serbisyo sa pagpasok ng Disyembre.

Ano ang lugar ng isang Michael Yang o Yang Hong Ming sa konteksto ng kasalukuyang pang ekonomikong mga usa­pin at higit sa lahat sa harap ng lumulubhang krisis sa paggawa sa Pilipinas? Nagsimula na ngang magtrabaho si Yang bilang Economic Adviser noon pang Enero 2018 ngunit maraming katanungang kailangang mabigyan ng tugon. Maging mas mapagmatyag tayo. Kabuhayan ng buong bansa ang nakataya.

Batas Militar: Diskurso, Metodolohiya at ang Mensahe ng Kasaysayan (Huling bahagi)

by

Ni: Dennis Blanco

ANG pangalawang dahilan, ayon sa diskurso at naratibo ng mga kritiko ni Marcos at batas militar: na ang batas militar ay kinatigan at sinuportahan ng Estados Unidos para mapanatili ang kanilang mga base militar sa Pilipinas, partikular na ang Subic Naval Base sa Olongapo City, Zambales at Clark Air Base sa Angeles, Pampanga.

Ang mga base militar na ito na nasa Timog-silangang Asya ay istratehiko sa depensa ng buong rehiyon. Ito ay nagsisilbing panangga sa lumalaking banta ng komunismo sa Asya dahil ito ang pinagbatayan ng Domino Theory ng dating mga pangulo ng Estados Unidos na sina  Lyndon Johnson at Richard Nixon bago pa man sumiklab nang husto ang digmaan sa Vietnam.

Sa ilalim ng teoryang ito, naniwala ang mga Amerikanong lider na kung babagsak ang Vietnam sa kamay ng mga komunista ay mapapasailalim na ang buong Asya sa rehimeng komunista. 

Dapat din nating bigyan-diin na matatapos na rin ang Mutual Defense Treaty na nagtatalaga ng panananatili ng mga base militar sa Subic at sa Clark hanggang sa taong 1973 lamang kaya’t mahalaga na madeklara ang batas militar at mabago ang saligang batas na mapapatagal pa ng base militar sa Pilipinas.

Mangyayari lamang ito kung si Marcos ay mananatili sa kapangyarihan at maisakatuparan ang pulitikal, militar at pang ekonomikang interes ng Estados Unidos sa Pilipinas.

Ang pangatlong kadahilanan sa pagdeklara ng batas militar ayon sa mga kritiko ay upang   maprotektahan ang mga sariling interes ng mga Marcos at Romualdez kasama na ang kanilang iba pang kamag-anak, kaibigan, negosyante at kasosyo sa negosyo at mga kaalyado o mga tinaguriang cronies.

Ang mga ito ang patuloy na nagsamantala at nagpasasa sa kaban ng bayan na napasakamay lamang ng iilan. Bagama’t layunin ng batas militar na gibain ang mga oligarchs o mga kapitalistang elitista, ngunit tinuon lamang ng rehimeng Marcos ang kanilang paningin sa kanilang mga kalaban tulad ng mga Lopez, Aquino at Osmeña pero hindi nito giniba ang mga elitistang kapitalista sa kanilang hanay.

Kung ating lalagumin ang dalawang diskurso at naratibo, makikita nating legal o konstitusyonal ang basehan ng rehimeng Marcos at pulitikal, etikal at ekonomikal naman ang mga dimensyong basehan ng pagtuligsa nito sa batas militar.

Maaring tama si Marcos na may nagbabantang panganib ng pananakop, rebelyon o pag-aalsang naglalayong pabagsakin ang gobyerno subali’t naiisantabi nito ang hangganan ng pagdedeklara ng batas militar sa aspeto ng panahon at elemento ng demokratikong proseso at institusyon.

Batay sa saligang-batas, ang batas militar ay puwedeng ideklara na hindi lalagpas sa loob ng 60 araw ngunit tumagal ito ng halos isang dekada. Ayon sa Saligang Batas, kung nais na palawigin ito, kailangang katigan ng Kongreso gayun na rin ng Korte Suprema.

Bagamat ang batas militar ay bahagi ng kapangyarihan ng Pangulo bilang pinakamataas na ehekutibo, kailangan pa rin itong pagtibayin ng kongreso at sang-ayunan ng Korte Suprema, mga demokratikong institusyon na mahina noong panahon ng batas militar.

Kung sa teorya meron pang kapangyarihan ang mga sangay na ito, sa aktwal na karanasan noon, ang mga sangay ay nanatiling sunod-sunuran lamang sa pangulo (rubber stamp) at hind lubusang gumanap sa tungkulin dahil na rin sa paglalagay, pamumuwersa, pananakot, at pagbabanta ng batas militar.

13-anyos pwede nang makulong, pabor ka ba? 

by

ISANG menor de edad na nahuli sa paggamit ng iligal na droga.

 

Ni: Beng Samson

HINDI kaila sa nakararaming mga kababayan natin ang kabi-kabilang nababalitang mga krimeng kinasasangkutan ng mga menor de edad. ‘Pag sinabi nating menor de edad, ito iyong mga mababa sa disiotso anyos o labing walong taong gulang.

Ang minimum age sa criminal liability ay ang pinakamababang edad kung saan ang isang tao ay maaaring sampahan ng kaso sa korte at makulong.

Sa panahon ngayon, tumataas ang bilang ng mga krimeng kinasasangkutan ng mga menor de edad. Kabilang dito ang theft at robbery, rape, murder, kidnapping, homicide, at iba pang mga maliliit na krimen.

Karamihan sa kabataang ito ayon sa mga awtoridad at mga nabibiktima nito ay may mga lakas ng loob gumawa ng krimen dahil sa ipinatutupad na Juvenile Justice and Welfare Act of 2006 na inamyendahan ng Republic Act 10630. Ayon sa batas na ito, ang isang batang may edad na labinlimang taong gulang o mas bata pa na lumabag sa batas ay ipinalalagay na walang kriminal na pananagutan subalit kailangang sumailalim sa isang intervention program.

Ang iba pa nga sa kanila ay napatunayang ginagamit ng mga sindikato at mga grupong sangkot sa pagpapalaganap at pagbebenta ng iligal na droga bilang pag-abuso sa naturang batas.

Dahil dito, isinumite ni Senate President Vicente Sotto III noong Setyembre 25 ang Senate Bill no. 2026 na naglalayong amyendahan ang Republic Act 9344 o ang Juvenile Justice and Welfare Act of 2006, ang batas na nagbabawal sa mga batang may edad 15 at pababa na makulong.

“Not only was the law abused by criminals but the innocence of these youngsters were deliberately taken from them, (Hindi lamang ang batas ang naaabuso ng mga kriminal kundi pati ang pagiging inosente ng mga bata)”, ani Sotto kamakailan sa isang panayam.

Tinukoy pa ng senador ang video na nag-viral sa social media na nagpapakita ng pananakit ng batang 15 taong gulang sa kapwa batang menor de edad hanggang sa ito ay mamatay, at ang pagnanakaw ng mga batang lansangan sa isang tsuper ng pampasaherong jeep.

Ipinaliwanag din ng mambabatas na ang panukalang batas ay mag-aamyenda sa ilang probisyon ng umiiral na batas upang ang mga batang nasa edad na mataas sa 12 at mababa sa 18 ay sasailalim sa paglilitis, maliban kung mapatutunayang ginawa niya ang krimen ng walang pagkilala o pagkakaintindi. Sakaling magkaganoon, ang bata ay hindi papapanagutin sa batas, dagdag ni Sotto.

Mga menor de edad na nahuli sa pagamit ng iligal na droga.

 

Panukala, tinutulan, tinututulan

Matatandaang inihain na noong nakaraang taon sa Kongreso ang panukalang batas na naglalayong ibaba ang minimum age ng criminal liability sa siyam na taong gulang, bagay na tinutulan ng ilang Child Rights Group.

Ayon sa UNICEF Philippines, Child Rights Network at Philippine Action for Youth Offenders (PAYO), hindi maaaring ibaba ang minimum age sa criminal liability ng mga menor de edad dahil nakalagda ang Pilipinas sa United Nations Convention on the Rights of the Child.

Ibig sabihin, kinakailangang sundin ng gobyerno ng Pilipinas ang mandato na protektahan ang karapatan ng mga bata.

Taliwas din anila ito sa prinsipyo ng criminal law.

Paliwanag naman ng Psychological Association of the Philippines at Humanitarian Legal Assistance Foundation, hindi maaaring ibaba sa siyam (9) na taong gulang ang minimun age sa criminal liability dahil hindi pa ganap ang pag-unlad ng mga bata.

Bagamat masasabi anila na may kakayahan na silang matukoy kung ano ang tama at mali ngunit kulang pa rin ang kanilang kapasidad dahil sa murang edad ay hindi pa nila ganap na makita ang pangmatagalang epekto ng kanilang mga desisyon.

Batay sa tala ng Philippine National Police (PNP), siyamnapu’t-walong porsyento ng mga naitalang krimen sa Pilipinas mula 2006 hanggang 2012 ay gawa ng mga matatanda.

Dalawang porsyento lamang ng kabuuang bilang ng krimen ang kinasasangkutan ng mga bata na kung minsan ay ginagamit pa ng mga sindikato.

Dahil dito, ang dapat daw na hulihin ay ang mga sindikatong nambibiktima ng mga bata.

Global child rights group kay Sotto: ‘You are wildly wrong’

Tinututulan din ng Child’s Rights International Network (CRIN), isang global advocacy group, ang mungkahi ni Sotto.

“We reject in the strongest terms this proposal, which will serve only to criminalize more children and will do nothing to address the underlying reasons that children become involved in crime, (Tinututulan namin ang mungkahing ito, hindi ito makareresolba kung bakit nasasangkot ang mga bata sa mga krimen)”, ayon sa CRIN sa isang panayam.

Idinagdag pa ng grupo na mas dapat pagtuunan ng pansin ang mga may sapat na gulang na humihikayat sa mga bata na gumawa ng krimen at sila ang dapat na kasuhan.

Iginiit ng grupo na dapat i-dismiss ng Senado ang mungkahing ito ng senador sapagkat hindi anila ito ang solusyon para sa pagbaba ng krimeng kinasasangkutan ng mga bata.

Tinukoy din ng mambabatas na ang minimum age o pinakabatang edad sa Asya at Africa na dapat nang papanagutin sa batas ay 11, samantalang sa Estados Unidos at Europe ay 13.

Dapat na nga bang magkaroon ng baril ang mga alagad ng Diyos at mga Mamamahayag?

by

Ni: Prof. Dennis Blanco

ANG sunod-sunod na pagpatay sa mga pari, pulitiko at mamahayag ay nagdulot ng takot at pangamba lalung-lalo na mga simpleng mamamayan  na maaaring naiisip na kung ang mga kinikilalang lider, mayaman at maimpluwensiya ay hindi ligtas sa kapahamakan, paano na kaya silang malilit at oridinaryong tao lamang? Paano na kung nalalagay sa kapahamakan ang buhay mismo ng mga alagad ng Diyos at mga mamamahayag sa Pilipinas, na kilala sa isa sa bansang may pinakamalayang pamamahayag sa Asya?

Sapat na ba itong dahilan upang ipagtanggol ang kagustuhan nila na magmay-ari ng baril para maipagtanggol ang sarili sa nakaambang banta sa kanilang buhay? Hindi ba ang pagkakaroon ng baril ay taliwas sa propesyong kanilang sinumpaan na maging mapayapa, mapagtimpi, makatarungan at higit sa lahat mapagpatawad.

Sa artikulong aking isinulat tungkol sa debate ng gun control sa Estados Unidos at sa iba pang bansa na pinamagatang, “The Gun Control Debate: Why Experience and Culture Matters?” na nilathala sa International Journal of Public Administration noong 2015, ipinaliwanag ko kung ano ang mga argumento ng mga organisasyon tungkol sa pagkontrol sa baril o gun control — ang samahang pabor sa  pagkontrol ng pagmamay-ari ng baril o ang gunless society at ang pabor sa pagmamay-ari ng baril o pro-gun society.

Sa parte ng gunless society, isinisulong nila ang mga susmusunod na panukala, 1) ang pagbibigay ng permiso at lisensya ay limitado lamang sa paggamit nito sa sariling tirahan o tahanan, 2) na ang mga militar ay puwede lang humawak at gamitin ang baril kung nakauniporme at nasa tawag ng paglilingkod, 3) pagbibigay ng higit pang pagsasanay sa mga military at kapulisan kung paano mapapangalagaan at maseseguro ang kaligtasan, kaayusan at kalayaan ng bansa at ng kanyang mamamayan, 4)pagbibigay ng amnestiya o insentibo sa  mga nagsusuko ng kanilang baril  at, 5) paggawad ng  mas mabigat na parusa at mahabang panahon na pagkakakulong at, 6) pangkalahatang pag-inspeksyon at pag-tsek kung sino ang may mga pag-aari ng baril.

Sa hanay naman ng mga pro-gun ay kinontra nila ang mga panukalang ito ng mga laban sa pagmamay-ari ng baril, ayon sa kanila ang mahalaga ay, 1) turuan at sanaying maging responsable ang may-ari ng baril, 2) mahigpit at epektibong pagpapatupad ng mga batas na may kinalaman sa pagsugpo ng pagmay-ari ng iligal na baril at iba pang armas, 3) karapatan ng bawat mamamayan na ipagtanggol ang kanilang buhay sa nagbabanta dito at, 4) lalong tataas ang kriminalidad dahil lalakas ang loob ng mga kriminal sa kawalan ng baril ng mga tao para ipagtanggol ang kanilang sarili.

Bilang paglalagom, sa tingin ko ay hindi na kailangang pang magbibibit pa ng armas ang mga pari at mamahayag, ang kailangan lamang ay paigtingin pa ng pamahalaan ang paghuli ng mga baril at armas na napupunta sa kamay ng mga masasamang loob, at dagdagan ang sipag ng mga militar at kapulisan para mapangalagaan at maprotektahan ang lahat ng tao dahil ito ang mandato na inaatang sa kanila ng estado. Tayo ay nananalig at umaasa sa ating pamahalaan sa pamamagitan ng mga militar at kapulisan na patuloy nilang ipagtatangol, poprotektahan at paglilingkuran ang sambayanan.

Ang mga bansang ‘visa-free’ sa mga Pilipino

by

Ni: Jonnalyn Cortez

Ngayong 2018, maaari n’yo nang simulan ang inyong hashtag travel goals dahil sa dumaraming visa-free countries para sa mga Philippine passport holders. Dahil nga ang Philippine passport ay nasa 67th ranking na sa listahan ng pinaka-makapangyarihan sa mundo, maaari na nating bisitahin ang 62 visa-free na mga bansa, ayon yan sa 2018 rankings ng Passport Index.

Mula sa 66 noong isang taon, tumaas ng isang rank ang ating bansa. Dahil dito, nadagdagan din ng isa ang maaaring bisitahing visa-free na bansa ng mga Pilipino na mula sa 61, 62 na ito ngayon.

Dahil diyan, hindi na tayo dapat kabahan na hindi maaprubahan ang ating visa application kung gustong magbakasyon sa dayuhang bayan.

Mga Visa-Free na bansa

Ilan na nga sa mga visa-free na bansa sa Asya, Africa, Oceania, Carribean, America, at Middle East ay ang mga sumusunod.

  1. Brunei               14. Fiji                     27. Costa Rica
  2. Thailand           15. Mongolia         28. Ecuador
  3. Cambodia        16. Micronesia       29. Peru
  4. Vietnam           17. Mynmar            30. Suriname
  5. Hong Kong      18. Niue                   31. Israel
  6. Cote d’Ivoir     19. Singapore
  7. Indonesia        20. Vanuatu
  8. Gambia            21. Dominica
  9. Laos                   22. Haiti
  10. Morocco           23. St. Vincent and the Grenadines
  11. Macao               24. Bolivia
  12. Rwanda            25. Brazil
  13. Malaysia          26. Colombia

Ang Hong Kong ay isa sa paboritong travel destination ng mga Pinoy.

 

Mga bansang bibigyan ang dayuhan ng Visa-On-Arrival at E-Visa

Mayroon din namang mga bansang bibigyan ka ng pahintulot na pumasok sa kanilang bansa, ngunit bibigyan ka ng visa pagkarating mo sa kanilang airport o yung visa-on-arrival. Wala namang pre-application na kailangan dito, pero depende na rin kung may hihinging requirement ang bansa.

Kung nabayaran na ang mga kinakailangang visa fees na hinihingi, isang immigration officer ang magbibigay sa’yo ng visa sa iyong pagdating sa dayuhang bayan.

Ilan sa mga visa-on-arrival na bansa ay ang mga sumusunod.

  1. Maldives                46. Somalia
  2. Nepal                      47. St. Helena
  3. Timor-Leste          48. Tanzania
  4. Cape Verde            49. Togo
  5. Comores Island    50. Uganda
  6. Djibouti                  51. Cook Islands
  7. Guinea-Bissau      52. Marshal Islands  59. Nicaragua
  8. Kenya                     53. Palau Islands
  9. Madagascar          54. Papua New Guinea
  10. Malawi                   55. Samoa
  11. Mauritania            56. Tuvalu
  12. Mauritius              57. St Lucia
  13. Mozambique        58. Trinidad and Tobago
  14. Seychelles             59. Nicaragua

Ang pang 62 bansa naman na Sri Lanka ang nag-iisang bansa na may e-visa o ang pagbibigay ng visa sa bisitang dayuhan ay isinagawa sa pamamagitan ng internet.

Walang anumang klase ng sticker o stamp ang ilalagay sa passport ng byahero bago siya lumipad patungo sa rito. Sa halip, ang kanyang visa ay naka-encode na sa immigration computer at naka-linked sa passport number ng bakasyunista.

Hindi naman nakasama sa listahan ang Taiwan dahil kasalukuyan nasa 9-month trial period ang inisyatiba nitong maging visa-free na nagsimula noong Nobyembre ng nakaraang taon na tatagal hanggang Hulyo 31 ng taong kasalukuyan.

Sa mga bakasyunistang gusto naman bumisita sa mga bansang kailangan ng visa, hindi naman na ganoon kahirap mag-apply ng visa ngayon basta’t mapatunayan lamang na ika’y babalik at uuwing muli sa Pilipinas. Bukod sa iyong bank balance, importante ring maibigay mo ang buo at kumpletong detalye ng iyong source of income.

Ang isa pang maaaring paraan upang mabilis na makakuha ng visa ay ang mapatunayan na ikaw ay well-traveled person. At ito ay maaari mo nang simulan sa pagbisita sa 62 bansang nabanggit na visa-free.

Ang paglakas ng Pasaporte ng Pilipinas

Sa nasabing 2018 rankings ng Passport Index, nasa magkaparehong ranking ang Pilipinas, Zimbabwe at Zambia. Kaya’t ang mga mamamayan nito ay pare-pareho maaaring bumisita sa 62 visa-free countries.

Nasa pinakamababang ranking naman ang Afghanistan na nasa bilang 94 at may 25 visa-free na bansa lamang na maaaring bisitahin.

Inaantas ng Passport Index ang mga pasaporte sa buong mundo ayon sa cross-border access ng may hawak nito. Kasama rin sa ranking ang 199 iba pang bansa, 193 dito ay miyembro ng United Nation habang ang anim na bansa naman ay territories tulad ng Taiwan, Macao, Hong Kong, Kosovo, Palestinian Territory at Vatican. Ito ay dinebelop ng Arton Capital na isang Canada-based global consultancy.

Sa kabilang dako, sa 199 na mga pasaporte, nasa pang-72 naman ang Pilipinas sa pinakabagong Henley and Partners Visa Restrictions Index for 2018. Ito ay isang malinaw na pruweba sa pagsulong ng ating bansa mula sa ranking nitong 75 noong isang taon.

Sa katunayan, sa isang press briefing, sinabi ni Presidential Spokesperson Harry Roque na ang kasalukuyang administrasyon ay nagtatrabahong mabuti upang mas maparami pa ang mga visa-free countries na maaaring bisitahin ng mga Pilipino.

“We are assuring everyone that our people at the Department of Foreign Affairs (DFA) will continue to work toward securing visa-free access of Filipinos to more countries,” aniya.

Kaya naman, mas malaki na ang tyansa ng mga Pilipinong malibot ang buong mundo at maaaring simulan ito sa pamamagitan ng pagbisita sa mga nabanggit na visa-free countries.

Close Bitnami banner
Bitnami