PINAS

Ang Lihim ng Panginoon (Ikalawang Bahagi)

Sonspeak

Recent News:

Ginebra

Go ‘Pinoy, Go ‘Pinas, Go FIBA World Cup 2023!

by

Ni: Edmund C. Gallanosa

May ipagbubunyi ang mga Pilipino sa pagpasok ng taong 2023 matapos mapalanunan ng Pilipinas ang bidding para sa right to host ng FIBA World Championship.

Malaking karangalan ngang maituturing ang ganapin ang FIBA World Championship sa bansa, ito kasi ang ‘Olympics’ ng basketball sa buong mundo.   Sa tiyaga at malasakit ng Samahang Basketbol ng Pilipinas (SBP) sa pangunguna ng Chairman Emeritus Manny V. Pangilinan, SBP President Al Panlilio, Gilas Pilipinas Head Coach Chot Reyes, nakuha ang hosting rights laban sa bid ng Russia, Turkey at ang tandem ng Argentina-Uruguay, at nanaig ang Pilipinas kasama ang Japan at Indonesia.

Maganda ang balakin nina SBP President Al Panlilio, sampu ng kaniyang katuwang sa Samahang Basketbolista ng Pilipinas.  Ani Panlilio, mag-oobserba sila nang maigi sa 2019 FIBA World Cup upang malaman nila ang magiging tama at maling hakbang sa pagdaos ng torneong iyon para sa hinaharap.

Kung tutuusin, kayang pataubin ng Pilipinas ang attendance record ng FIBA na tumala lamang ng 35,000 katao.  Confident ang SBP lider na mauungasan ito, sa tulong ng ating mga kababayan.  Sa laro pa lamang ng Meralco kontra Ginebra sa PBA nuong game 6 nang nakaraang Governor’s Cup, tumala ang attendance na umabot sa 54,000 ang nanood.  Kaya naman ani Panlilio kayang kaya itong ulitin dito sa Philippine Arena ng Bocaue, Bulacan.

Bakit Pinas sa FIBA 2023?

Makailang beses nang ipinamamalas ng Pilipinas ang pagkakataong kaya natin mag-host ng mga malalaki na torneo at international, dito sa ating bansa.  Ang ‘Thrilla in Manila’ noong 1975, SEA Games at ASEAN Games, Miss Universe Pageant, at ngayon, ang FIBA World Championship.

May apat na mabibigat na dahilan kung bakit karapat-dapat na ang Pilipinas ay mag-host ng mga ganitong international tournament.  Dalawa sa rason na ito, ay kayang maglaman ng 20,000 hanggang 25,000 katao sa isang kargahan ang Mall of Asia Arena sa Pasay City, at ang Smart-Araneta Coliseum sa Quezon City.  Ang ikatlong dahilan, ay ang pagkakaroon ng Pilipinas ng pinakamalaking indoor arena sa buong mundo, ang Philippine Arena sa Bocaue, Bulacan na kayang maglaman ng 55,000 katao.

Ang ikaapat ay ang ‘Pusong Pinoy’ pagdating sa basketball.  Isama mo pa ang hospitalidad ng mga Pilipino lalo na sa mga dayuhan.    Ika nga ni Presidential Spokesman Harry Roque ng Malacañang, ito ang pinaka-magandang pagkakataon na maipakita ng mga Pinoy ang kanilang pagmamahal sa isports na ito at kung paano natin suportahan ang ating mga manlalaro ng basketball.

Kaya ba ng mga Pinoy?

Malaking pagsubok ito sa koponan ng bansa.  Noong taong 1954, tumala ng bronze medal performance ang Pilipinas sa FIBA World Championship, na pinamumunuan ng pinoy superstar player na si Carlos Loyzaga.  Hanggang sa kasalukuyan, ang bronze medal finish ng Pilipinas ang may hawak pa rin ng best record finish ng isang asian country sa FIBA World Championship, kalaban ang mas higit pang magagaling na manlalaro mula sa mga bansa sa America at Europa.

Bago pa man ang record na iyon, tumala pa rin ng ika-limang pwesto ang Pilipinas sa 1936 Summer Olympics, the best finish by any team na galing sa Asya.  At maski sa kasalukuyan, hawak pa rin ng Pilipinas ang pinakamaraming win record sa pagsali sa Olympics para sa isang asian country.

Pride ng Pinoy ang FIBA 2023

Malaking pasasalamat kay Manny V. Pangilinan, kung hindi dahil sa kaniyang pagtitiyagang palaguin ang Gilas program sa tulong ng SBP, malamang wala sa atin ngayon ang prestihiyosong paghost ng FIBA World Cup.  Paunti-unti dahil sa kaniyang pagmamahal sa basketball at sa ating bansa, nanunumbalik ang kasiglahan sa larong ito at nawa’y makamit na natin ang pinakasasabikang gold medal sa FIBA World Cup.

Tatatak sa kasaysayan ng Pilipinas ang FIBA 2023, at tatatak sa isip ng tao ang nagawang ito ni MVP.   Ani nga ni Keifer Ravena, mapalad tayong meron isang taong tulad niya sa buhay ng mga Pinoy.

“We’re just blessed to have MVP as our backer.  He really dedicated himself to winning the bid for us.”

Habang abala ang organizers para sa 2023, hindi naman nagpapabaya ang Gilas team sa pagbuo ng pambansang koponan para torneong ito.  Sa kasalukuyan, puspusan ang paghahanap at pagdidiskubre ng tamang kombinasyon para sa miyembro ng mga palabang Pinoy na bubuo ng Philippine basketball team. Sino-sino kaya?  Abangan na lang susunod na kabanata!

Tatag Ginebra: Tibay noon… magpahanggang ngayon

by

Ni: Edmund C. Gallanosa

SA katatapos pa lamang na 42nd Season ng Philippine Basketball Association (PBA) ipinakita ng defending champions Barangay Ginebra San Miguel na kaya nilang idepensa ang kanilang korona sa Governor’s Cup Reinforced Conference.  Sa labanang Ginebra San Miguel versus Meralco Bolts, nagtala ng best record attendance ang laban na ito sa kasaysayan ng PBA, sa Game 7 umabot sa 54,086 fans ang tumungo sa  Philippine Arena, noong nakaraang Oktubre lamang.

Kung susumahin ang top 10 attendance ng PBA, masasabing 70% dito ay attendance para sa laban sa Ginebra.  Kung mayroon mang koponan na may kakayahang pumuno ng isang venue, tulad ng Philippine Arena o Araneta Coliseum, Ginebra ito.  Anong mayroon sa Ginebra na wala sa ibang koponan?  Bakit tinatangkilik at kinasasabikan ang laban ng koponang ito, kahit na hindi sila ang win ingest team sa PBA?

Sa laki ng fan base ng Ginebra, maaaring kapantay nito ang dami kung pagsasama-samahin ang mga fans ng ibang koponan sa PBA.  Patunay lamang na noong nakaraang laban ng Ginebra versus Meralco, halos 80% ng fans na nasa loob ng Philippine Arena ay Ginebra.

Kulelat noon, sikat na ngayon

Ang Ginebra San Miguel na team ay sumali sa PBA noong 1979 bilang expansion team ng La Tondena Inc.   Nangungulelat noon ang bagong team, at pinagtatawanan.

“Walang star player ang Ginebra noon.  Nagsimula kasi ang team na ‘to as an expansion team—so hindi gano binibigyan ng budget.  Walang makuha na star player o mai-draft na superstar noon.  Wala silang Alvin Patrimonio, Allan Caidic, at wala rin silang Benjie Paras noon.  Noong dumating si Big J at Francis Arnaiz sa Ginebra, nang-iba ang takbo ng pamamalakad.  Sabi sa isang pahayag ng late sports broadcaster Pinggoy Pengson.   “This team was built by spits, guts and Jaworski Pride.”

Pagtungtong ng 1984, tuluyan nang nag-ibang anyo ang koponan at nakarating sila sa Finals ng All-Filipino Conference sa unang pagkakataon, natalo lamang sila ng malakas na team na Crispa Redmanizers. 

Taong 1985 naman, labanang Ginebra at Northern Consolidated Cement (NCC), naghahabol ang Ginebra sa halos lahat ng quarters ng laro.  Dehado ang koponan, dalawa ang import ng NCC kontra sa isa ng Ginebra.  At sa kasamaang palad, nasiko sa labi si Jaworski ng NCC import na si Jeff Moore, nabiyak ang kaniyang labi kung kaya’t kailangan siyang umalis ng laban at dumiretso agad sa isang ospital.  Napipinto ang siguradong pagkatalo ng Ginebra.

Hindi pa man natatapos ang laro ay bumalik agad si Jaworski matapos ang 7-stitches na tahi sa kaniyang labi at naupo sa sidecourt ang playing coach.   Ginawa ni Ginebra import Michael Hackett ang lahat ng kaniyang makakaya subalit malakas talaga ang NCC ni Coach Ron Jacobs.  Sa huling pitong minuto ng 4thquarter, naghahabol pa rin sa tambak na 15 puntos ang Ginebra, at matatapos na ang laban.  Sa ‘di inaasahang pangyayari, bumalik sa loob ng court si Jaworski sa gulat ng buong NCC, tila natutula ang kalaban sa pagkakagising ng team-Ginebra at naungusan nila ang NCC.  Nang matapos ang laro, panalo ang Ginebra.  “And the never say die team was born.”   Ani Pengson.

The NSD Spirit, the game, the fans

May tatlong bagay na taglay ang Ginebra, na maaaring wala sa ibang koponan.  Tatlong bagay na ipinagtibay na ng panahon.   Ang never-say-die spirit ng koponan, ang istilo ng kanilang laro, at ang mga fans.

“I think it’s the legacy that Coach Sonny Jaworski left behind.  And were just trying to continue that.  ‘Yung Never say die spirit—perhaps the way we play, whenever we’re down we never give up.   Also the fans see that and they like it and enjoy it, and also inspires them not to give up as well.”   Sabi ni Ginebra player Jayjay Helterbrand.

Sa mga laro naman natatak na ang laban hanggang sa huli sa Ginebra.  Makailang beses na ‘ring nagkaroon ng mga hindi makakalimutang laban ang koponan.  Mga buzzer beater games na forever nang tatatak sa damdamin at isipan ng mga fans ng team.  Ang huli, ang pagkapanalo ng Ginebra sa Meralco noong 2016, partikular na ang buzzer beater ng import na si Justin Brownlee upang makapo ang Governor’s Cup at maputol na rin ang 8-year title drought ng koponan.

Sabi pa ng current coach Tim Cone, mismo siya ay umamin na namangha sa laki ng fan base ng koponan.  “It was truly amazing, I used to be on the other side of the cheers when I was still in Alaska, and then Star-Purefoods but when I transferred to Ginebra, man, the fans were absolutely amazing.  I mean, it was so deafening.  The cheers, it’s really gonna pumped up anyone who would play for Ginebra.  Now I know how it feels,”   masayang pahayag ni Coach Tim.

Dagdag pa ng multi-titlist coach, isa sa dahilan kung bakit ganito na lang kamahal ng mga fans ang koponan, ay marahil na rin sa pagtrato nito sa kanilang mga fans.  “Well we have seen in the past how Coach Sonny Jaworski handles their fans.  He knows they’re nothing without them, so they owe it to them.  Every game Jaworksi plays  it is dedicated to them.   We are just trying to live up to that.”  Sabi pa ni Coach Tim.

At nagtuloy-tuloy ang sinimulan ng ‘the Living Legend’ hanggang sa panahon ngayon ng nagdadala ng latest generation ng mga Ginebras-particular na sina Marc Caguioa, Jayjay Helterbrand at Scottie Thompson.  “We share the same passion and we badly wanted to win for the fans.  We owe it to them.”   pahayag naman ni Marc Caguioa.

Bagama’t nakaka-sampu pa lamang na kampeonato ang Ginebra sa loob ng 38 na taon, sigurado namang madaragdagan pa ang mga titulo nito sa pagdating ng mga panahon.  Sa dami ba naman ng fans ng team, malabong kapusin sila sa inspirasyon.  Laging may magtatangkilik sa kanilang ‘fight till the end, never say die’ spirit ng Ginebra San Miguel.